De Roma

Wel eens iemand in een betonmolen zien verdwijnen?
Geert Vermeulen van De Nieuwe Snaar draait er zijn hand niet voor om...

Voor de laatste show van De Nieuwe Snaar reden wij gisteren aan het einde van de middag naar Antwerpen. Naar Wijnegem om precies te zijn, want daar op het parkeerterrein van het shoppingcenter parkeerden wij onze auto om met De Lijn (tram 10) naar de Turnhoutsebaan in Borgerhout te gaan. Het theater (De Roma) waar wij moesten zijn, bevindt zich namelijk aan deze drukke weg waar parkeren niet echt gemakkelijk is. Voor De Roma is de tramhalte, wat het extra aantrekkelijk maakt om het op deze manier te doen.

Toen we uit de tram stapten, leek het even of we midden in Marokko waren beland en het viel dan ook niet mee om ergens een gelegenheid te vinden waar we konden eten. Overal in de straat zagen wij koffiehuizen die vol zaten met mannen, maar ergens eten was een ander verhaal. Gelukkig stonden er op de website van De Roma een aantal restaurants vermeld die niet al te ver weg waren en het eerste daarvan dat we tegenkwamen was het Eco-Café. Het was er erg vol en wij hadden niet gereserveerd, maar gelukkig mochten wij aan de bar plaatsnemen om te eten. Wij kozen voor een assortiment aan tapa's met daarbij een lekker Belgisch biertje waarmee onze avond in Antwerpen prima begon.

Om half 9 zou De Nieuwe Snaar beginnen en om kwart voor 8 ging de zaal open. Wij arriveerden net iets later en dat was niet vroeg genoeg om zomaar op een goede plek te kunnen zitten. De Roma heeft geen stoelnummers en je moet op tijd komen voor een aantrekkelijke zitplaats, zeker als het uitverkocht is zoals gisteravond het geval was. Nou waren er vooraan nog plaatsen genoeg, maar net zoals Hollanders met handdoeken strandstoelen 'reserveren', blijken Belgen dat te doen met jasjes op theaterstoelen. Ook zaten er overal nerveuze mensen in hun eentje veel stoelen bezet te houden - zelfs met medewerking van de vrijwilligers van De Roma - maar uiteindelijk kwamen we toch nog op de derde rij terecht en hadden een prima uitzicht op het toneel. Want dat daar veel te zien zou zijn, wisten wij al van vorige shows van De Nieuwe Snaar. Van de 11 shows die ze door de jaren maakten, hebben wij er zeker 7 gezien. Ze waren allemaal goed voor veel plezier in het theater en later thuis bij het luisteren naar hun cd's.

Koñec (hun laatste show) doet zeker niet onder voor de vorige 7 voorstellingen die we gezien hebben, vooral ook omdat we veel herkenden van vorige keren. We vonden het zelfs zó leuk, dat we nu al kaarten hebben besteld voor deze zelfde show die in oktober in Middelburg 'langskomt'. Dán zitten we zeker op de 1^e rij!

Na afloop van de voorstelling namen wij de tram terug naar Wijnegem en wilden naar huis rijden. Maar dat viel tegen: allebei onze koplampen waren kapot. En om met alleen stadslicht naar Middelburg te rijden, vonden wij toch wel heel erg link. Omdat we maar één reservelamp in de auto hadden en het ook nog eens een vreselijk karwei is om 's avonds in het donker een lamp te vervangen, belde ik met de Wegenwacht. We zijn tenslotte niet voor niks al jaren lid. Het viel niet mee om snel een melding te doen, want de telefonist stond erop dat ik precies aangaf in welke straat wij stonden, want Shoppingcenter Wijnegem zat niet in zijn 'systeem'. Op mijn antwoord dat zeker iedere Belgische wegenwachter wel zou weten waar hij moest zijn, kreeg ik te horen dat het wel TWEE uur zou kunnen duren voordat er hulp kwam als hij geen exacte locatie op kon geven. Jaja. Na eindeloos gepruts, lukte het ons toch om in ieder geval dat ene lampje weer op zijn plaats te krijgen en met onze verlichting op halve sterkte zijn wij toen toch maar naar Middelburg gereden. Morgen even langs een garage om te zorgen dat we weer 'normale' koplampen hebben. Toen we op de Kaai parkeerden, kreeg ik een sms'je dat de melding was doorgegeven en dat de wachttijd ongeveer 2 uur zou zijn... maar nog in Antwerpen had ik diezelfde melding natuurlijk al lang geannuleerd. Handig zo'n abonnement op de Wegenwacht ;-)

Hieronder de recensie van Karel Michiels zoals gepubliceerd in De Standaard van 16 januari 2012. Ik had het spektakel van gisteravond niet beter kunnen verwoorden:

Geert Vermeulen hangt ondersteboven aan een balk. Onder hem doet Jan De Smet of er niets aan de hand is en zingt 'De King', een smartelijke ode aan Elvis Presley. Zijn broer Kris legt de hobo even opzij en maakt een kurkdroge opmerking. Walter Poppeliers houdt met zijn contrabas de trein op de rails. Dat is De Nieuwe Snaar in volle glorie, tegelijk spektakel en muziek, humor en ontroering, een lust voor het oog, het oor, het hart én het brein.

Het is verbazend hoeveel ritmes en muziekjes je te horen krijgt. Kleinkunst, pop, polka, blues, jazz, doowop, chanson, texmex, calypso, reggae, roots, swing: het is allicht een mooie reflectie van de platenverzameling van Jan De Smet, zeer gevarieerd en toch altijd herkenbaar. Alleen daarom al waren de voorstellingen van De Nieuwe Snaar de voorbije dertig jaar de moeite waard.

Geen Vlaamse artiest die de liefde voor al die verwaarloosde muziekstijlen zo nadrukkelijk uitdroeg als de broers De Smet en hun kompanen. Met een arsenaal aan instrumenten (gitaren, banjo, ukelele, mondharmonica, bastuba...) maar ook in hun authentieke Vlaamse teksten, al-tijd raak geformuleerd, vaak met een knipoog maar evengoed gedrenkt in nostalgie.

We waren al bijna vergeten hoeveel mooie liedjes De Nieuwe Snaar gemaakt heeft (meer dan 200), waarvan de beste voor deze gelegenheid verpakt zijn in frisse, nieuwe arrangementen: 'Het heelal' (een meezinger op tekst van Stephen Hawking), 'De postbode' (met een flard geparafraseerde Jan De Wilde), 'Bwana Kitoko' (over koning Boudewijn in Congo), 'De hoezen van Julie' (London, de wufte jazzzangeres), het ongeëvenaarde eerbetoon 'In de hemel is geen Dylan', de cover van Elvis' 'Rock-a-Hula Baby', 'Een muzikant kan meestal niet dansen' (wat de heren uiteraard toch pogen te doen, met grappig resultaat).

Lolbroek en acrobaat van dienst is als vanouds Geert Vermeulen, die viool speelt op een wild schommelende bol, in een draaiende betonmolen kruipt, met het hoofd naar beneden over de al eerder genoemde balk stapt en Cirque du Soleil-gewijs flirt met de gordijnen. De anderen doen hun duit in het zakje met verrassende tussenkomsten en absurde opmerkingen, maar zonder afbreuk te doen aan de muzikale waarde van de nummers.

Het geheel loopt als een trein, de verdienste van het regisseurskoppel Randall Casaer en Nele Bauwens. Een mooier afscheid had De Nieuwe Snaar zich niet kunnen wensen.

Deze week op Halte Middelburg: Ronde van Zeeland Seaports